Dag Nepal, hallo broeierig Java!

Na drie fantastische weken in Nepal, stond ons een nachtvlucht naar Jakarta te wachten. Op het vliegveld van Kathmandu kwamen we een Nederlands meisje tegen die we tijdens onze trek in Ghorepani hadden ontmoet. Toevallig én gezellig! Tijdens onze nachtelijke overstap in Kuala Lumpur sprongen de westerse fastfoodketens in ons oog. Vreemd om dan tot het besef te komen dat we dat in Nepal geen enkele keer tegen zijn gekomen. Heerlijk dat de westerse wereld daar nog niet zo erg is doorgedrongen.

In Jakarta druppelde het zweet al snel van onze voorhoofden vanwege de broeierige warmte. Welcome to Indonesia :) Nadat we een Blue Bird taxi hadden aangehouden, kon ons Indonesië-avontuur beginnen. Het voelde écht als een avontuur aangezien we onze Lonely Planet van Indonesië thuis hadden gelaten. Met drie Lonely Planet's van Nepal, Bali/Lombok en Thailand vonden onze backpackersschouders het wel voldoende ;)

Gloednieuwe bakken, veelal met geblindeerde ramen, raasden van het vliegveld naar het drukke centrum van Jakarta. Onze taxichauffeur manoeuvreerde zich behendig door het verkeer. Over de vluchtstrook, rakelings langs anderen etc. Echt een meester in het verkeer. We waren in Kathmandu wel wat verkeersdrukte gewend, maar dit sloeg alles!

In ons hostel in de wijk Menteng werden we met open armen ontvangen door Andes. Een ware gastheer, het is hem op het lijf geschreven. Al snel liepen we de deur van het gloednieuwe hostel uit met een papiertje vol tips. We besloten met de trein richting het Nationaal Monument (Monas) te gaan. Een belangrijk oriëntatiepunt in Jakarta. De pleinen en wegen stonden vol met straattentjes dus onze eerste nasi goreng was al snel een feit. En er zouden er nog vele volgen ;) Bij het straattentje konden we de eerste indrukken een beetje op ons in laten werken. In dit grootste moslimland ter wereld lijkt op elke straathoek wel een moskee te staan. De vrouwen bedekken zich keurig en dragen nagenoeg allemaal een hoofddoek. De mensen waren net als in Nepal heel behulpzaam en vriendelijk. ‘Hello miss/sir, were do you come from?’ En als je dan Holland zegt, krijg je gelijk een conversatie in het Nederlands. En hoe overleef je het verkeer als voetganger hier? Het behendigheidsspelletje Frog is er niets bij ;) Onze eerste oversteekpoging leverde een lachbui op bij de lokale bevolking. Maar we leerden snel. We staken onze hand in de lucht zodat het verkeer iets mindert en daarna moet je zonder twijfel snel oversteken. Bij het Nationaal Monument huurden we een elektrische brommer en reden we diverse rondjes over het plein. Leuk! Alsof ik weer op mijn citta zat :) De eerste dag bezochten we ook op aanraden van Andes het National Museum, een archeologisch, volkenkundig en historisch museum. Echt de moeite waard, met name de Wayangpoppen, beelden, maskers en schedels van inheemse volkeren. We waren wat suffig van de nachtvlucht en deden een drankje in de backpackersstraat Jalan Jaksa. Maar de straat was werkelijk uitgestorven. Het is laagseizoen in Indonesië en dit is goed te merken. Er waren in Jakarta amper toeristen te bekennen. Op naar het hostel maar weer!

Het hostel was inmiddels omgetoverd in Halloweensfeer en Andes nodigde ons uit voor een filmavondje. We waren maar met zijn drietjes, want de andere (vrouwelijke?) gasten stonden niet zo te springen om griezelfilms te kijken. En zodoende leerden we Andes een beetje beter kennen. Hij had Leisure Management gestudeerd en liep daarna stage in Berlijn. Na zijn stage kon hij niet blijven in Duitsland en moest weer terug naar Jakarta. Andes kan maar weer lastig wennen aan de drukte van Jakarta en hoopt nog altijd op een leven in het Westen. Triest. Hij werkt nu in het hostel en blijft daar regelmatig doordeweeks overnachten, omdat het simpelweg niet te doen is om te reizen in het drukke verkeer van Jakarta. Als hij heen en weer zou moeten, zou hij elke dag zo’n vier uur aan reistijd kwijt zijn. Dus blijft hij in het hostel en zoekt hij de gezelligheid op van collega’s en toeristen.

De volgende dag stond een bezoek aan Batavia stad en de haven Sunda Kelapa op het programma. Het bezoekje aan het Maritiem Museum, in een oud pakhuis van de VOC, was zeer interessant. Met name de verhalen over Jan Pieterszoon Coen. (Mocht je daar ooit nog komen en een kapot paaltje zien... Chris toonde weer eens zijn onhandigheid haha). We liepen door kleine straatjes richting de haven en de armoede was schrijnend. We stapten op een bootje naar Sunda Kelapa, maar genieten was er amper bij. Het is ronduit verglane glorie. Ontzettend zonde. We besloten in de drukke spits weer richting het opgeknapte Bataviaplein te lopen. In een voormalige gouveneurswoning was Café Batavia gevestigd. Wat een luxe opeens! Verschrikkelijk duur voor Indonesische begrippen. We bestelden een portie bitterballen (!) en liepen Oscar, een Nederlandse zakenman van rond de zestig, tegen het lijf. Tientallen jaren geleden besloot hij zijn eigen bedrijf op te zetten en dit heeft zijn vruchten afgeworpen. Inmiddels reist hij de hele wereld over om zaken te doen en zitten al zijn kinderen in zijn bedrijf. Hij vindt er echter niets aan om alleen te reizen en zoekt vaak gezelschap op van andere toeristen. Oscar nodigde ons daarom uit om bij Café Batavia te dineren en tja, dit aanbod konden we natuurlijk niet afslaan :) Voor het eerst sinds tijden genoten we weer van een glas wijn en een westers driegangenmenu. Mmm, steak! Om je vingers bij af te likken. We bleven nog even plakken in de lounge waar een Cesar Milan-achtige zanger de sterren van de hemel zong. Wat een stem, Tina Turner eat your heart out! We verlieten als een van de laatste bezoekers Café Batavia. Op het plein was het inmiddels een drukte van belang. Ze weten hier goed het weekend in te luiden ;) Men is hier gek op gokken en we wierpen ringen om pakjes sigaretten te winnen (wees maar gerust hoor mam, sigaretten voor Chris). In ons hostel was het Halloweenfeest inmiddels in volle gang.

Aangezien we niet onder de indruk van Jakarta waren, besloten we deze stad achter ons te laten. Op naar Bandung! Aangezien de treinen erg vol zaten, kochten we op het treinstation Gambir een executive class treinticket. Bizar luxe allemaal, de stoelen waren zelfs omdraaibaar. We kwamen ’s avonds aan in Bandung en doken gelijk het nachtleven van Jalan Braga in. Live-muziek (en karaoke) is hier een grote vorm van vermaak. Dus we zochten een tentje op met een tof bandje en hoe later het werd, hoe meer bezoekers de microfoon pakten om vrolijk een deuntje mee te zingen. Ook Chris en ik ontkwamen er niet aan en kregen regelmatig een microfoon in onze snufferd geduwd.

De volgende dag besloten we een trip te maken naar vulkaan Tangkuban Perahu. Om kosten te besparen, gingen we met het openbaar vervoer. En daar waren we best een beetje trots op :) Na een lange reis (echt geen uur!) werden we de volbepakte bus uitgegooid bij Tangkuban Perahu. Hmmm, het zou nog kilometers lopen zijn naar de vulkaan en aangezien het al laat was, besloten we een taxi aan te houden. Maar dit was iets te positief gedacht haha. Er was geen enkele taxi te vinden en ik vertrouwde de lokale mensen voor geen meter die ons (voor de hoofdprijs) achterop de motor omhoog wilden rijden. Uiteindelijk vonden we een klein busje, maar toen we bij de poort de toegangsprijs hoorden, besloten we rechtsomkeert te maken. Dit werd ons te gortig. De toegangsprijzen voor populaire attracties zijn namelijk sinds mei enorm gestegen in Indonesië, zo’n 300 procent. Dit heeft te maken met een regeringsverordening. Dus we namen het busje terug naar Bandung. Onderweg genoten we van prachtige uitzichten langs alle plantages. Fantastisch! Gelukkig toch een leuke afsluiter van de dag.

Vervolgens maakten we in ons hotel in Bandung die avond kennis met kakkerlakken en een rat. Voor onze deur lag een enorme kakkerlak voor dood met de beentjes in de lucht. Dit is gewoon schijn. Want binnen no-time springen ze op en schieten ze weg. Toen de kakkerlak werd verwijderd, werd ook nog eens een rat in de ontbijtzaal gespot en doormidden gekiefd met een bezem. Tja... Dat, en de diarree die we hadden opgelopen, was voor ons genoeg reden om de drukte van Bandung te verruilen voor de natuur. Onze keuze viel op Pangandaran (het duurde even voordat we dit konden uitspreken haha). Ik sprong achterop de scooter bij een vriendelijke jongen van het hotel om de treintickets bij de supermarkt te halen. Wat een belevenis weer. Met de wind door je haar je door het drukke Indonesische verkeer laten rijden.

Een dag later stapten we op de trein naar Banjar (vanuit Banjar zouden we een bus nemen naar Pangandaran). De treinrit was er eentje om over naar huis te schrijven. We keken onze ogen uit! Deze rit was veel mooier dan de treinreis van Jakarta naar Bandung. Aangekomen in Banjar grapte Chris nog even met de lokale bevolking waarna we een riksja namen. Onze eerste fietstaxi! Door onze zware backpacks trapten de goedlachse mannen de longen uit hun lijf. We konden gelijk in een lokale bus naar Pangandaran springen. Na anderhalf uur flink racen, kwamen we aan in het paradijs...