Safarigeneuzel in Chitwan (deel I)

Op naar Chitwan voor onze eerste safari ooit. Onderweg ontmoetten we Luud, een Nederlands meisje dat alleen door het land reist, zoals er zoveel zijn. Opvallend genoeg veel meer dan mannelijke medemensen trouwens. De gesprekken met andere backpackers gaan toch meestal maar over een paar dingen, zoals waar je geweest bent, heengaat, het geven van tips, waar je vandaan komt, wat je in Nederland doet en opvallende bevindingen over het land en de mensen. Toch is het leuk af en toe iemand te spreken met dezelfde culturele achtergrond, omdat je je verbazing over dingen kunt delen en er hard om kunt lachen.

In het plaatsje Sauraha aangekomen, dat aan Chitwan National Park vastligt. Nog veel dichterbij dan we dachten, maar daar kom ik zo op terug.. We logeerden in een echte safari-lodge, een eigen huisje met veranda. In Chitwan leven verschillende soorten apen, Muntjacs (de oudste soort herten die de evolutie kent), Indian Rhinos (neushoorns), Aziatische Olifanten, Royal Bengal Tigers, Leopards die je in het wild niet wil tegenkomen.. Oh wacht, dit is ‘ het wild’ ...
We besluiten eerst maar eens bij de rivier met een cocktail van een zonsondergang te genieten met uitzicht op het park. Dat je op reis iedereen weer tegenkomt bleek wel weer, want Luud zat er ook. Het zijn dan ook de gebaande paden waar we nu op zitten. Handig, omdat je niet zoveel hoeft na te denken en te regelen, maar het gevoel van het reizen op ‘ rails’ gaat af en toe ook wat tegenstaan na een tijdje.

Hoe dan ook, we spotten meteen al ons eerste beestje. Het blijkt een voor Chitwan zeldzame krokodil (Gharial, je weet wel, met zo’n pinokkioneus) te zijn. Dit diertje met redelijk tot bovenmatig lage aaibaarheidsfactor lag te zonnebaden aan de oever. Morgen weer een dag. Eerst maar eens een lekker patatje oorlog eten bij het sjiekste restaurant van het stadje. Een patatje oorlog? Jazeker, een Nederlander was langsgeweest en had de chef deze haute cuisine bijgebracht (zie foto). Daarna rond half 11 vrolijk teruggelopen naar de lodge. Vreemd, niemand tegengekomen, pikdonker en het hek van de lodge zit al stevig dicht met een voor mensen gelukkig verwijderbare tak. Later zou blijken waarom.


Een neusje voor de neushoorn

De volgende dag na een smaakvol masalaommeletje (de Nepalese versie van de boerenommelet) richting olifantendouche. Meteen nadat we het hek uit kwamen, wenkten twee toeristen en twee Nepalese gidsen ons fluisterend en al wijzend met de onvergetelijke woorden “ there’s a rhino in the bushes!”. Na de wel erg korte routebeschrijving en de tip om eens een kijkje te nemen trokken we de stoute slippers aan en schuifelden richting de vermeende rhino-chillout, gelegen op zo’n 10 meter van het hek van onze lodge. Op het moment dat we bijna terug wilden gaan voor het geval het beest de bosjes uit zou komen stormen, zag ik een vreemd soort gesteente met een, voor een steen dan, onnatuurlijke rimpel. En jahoor, wat lag daar te snurken? Een rhino. Een van de ongeveer 3.000 ter wereld die nog in het wild leven, waarvan 2.500 in India en 500 in Chitwan. We hebben hem maar laten slapen.

Toch maar even nagevraagd hoe het beest hier kon komen. Wij hadden tot dat moment namelijk het idee dat er om het park een hek zat en het naive idee dat de dieren simpelweg lekker aan hun kant van de rivier bleven. Een gids die we iets later aanspraken vertelde ons dat dit zeker niet het geval is. Ook bij onze lodge vertelde de hoteleigenaar en bekende ornitholoog dat er ook wel eens een wilde olifant door de tuin had gebanjerd, terwijl het hek op slot zat. Je kunt toch moeilijk alles omheinen, meende hij. “Oja en je moet trouwens niet later dan 9 uur op de weg langs de lodge lopen, want dat is best gevaarlijk”. Aha.

De realisatie dat we eigenlijk niet in een dorpje buiten het park, maar soort van in het park logeerden, waar de wilde dieren soms ook een snackje komen halen... was erg bizar en tegelijkertijd ongelooflijk gaaf. Door naar de olifantendouche. Dit gebeurt met olifanten die in het bezit zijn van verschillende hotels. We kwamen net op tijd. Een veel te zware toerist werd net op een olifant geduwd. De ielige Nepalees bezweek onder het gewicht en plonsde samen met hem in de bruine rivier. Of de olifanten echt zo’n lol hebben is wel een beetje de vraag. Ze worden met stokken getikt om dingen te doen en sommigen worden redelijk kort gehouden. Wel leuk om te zien en bijzonder dat een olifantenhuid zo dik is dat het met een steen wordt gewassen. We besloten het zelf maar niet te doen. Dat hoefde ook niet om iets uit deze gebeurtenis te halen. Een enorme olifant kwam naast ons staan na zijn bad. Wat een nederig gevoel krijg je als je op een meter van zo’n dier staat. Het zijn dan ook de op een na grootste landzoogdieren ter wereld (alleen de Afrikaanse Olifant is groter).

Na een momentje om bij te komen van de ochtendavonturen gingen we naar een dorpje waar het Tharu-volk leeft. Deze inheemsen zijn een bosvolk en leven nog steeds onder primitieve omstandigheden. Erg interessant om te zien en vreemd om als enige Westerse toerist daar rond te lopen tussen deze vrolijke mensen en karige hutjes. Aangekomen bij het Tharu-museum krijgen we de eerste gids van onze reis aangewezen. En dat was me er eentje. De beste man vertelde uitgebreid over de landbouwgereedschappen en primitieve muziekinstrumenten van de Tharu, maar lag des te verder de tour vorderde steeds vaker he-le-maal gevouwen om geen enkele reden. Marit kroop schaterend weg achter een strooien schutting, zodat de man niet zou denken dat hij uitgelachen werd. Ik zelf kon mijn lachen ook niet meer inhouden en even later stonden we met verkrampte lachspieren weer buiten. Later bleek dat de man al wat gedronken had (of iets anders gebruikt), want het was een feestdag.