Een majestueus achterwerk in Chitwan (deel II)

Gevangen gebroken olifanten

Op naar het Elephant Breeding Center (EBC) met een erg schattig huurfietsje van kinderformaat. Aziaten hebben nu eenmaal geen grotemensenfiets nodig. Overal langs de weg dansen en lachen mensen vanwege het festival. Met een smal bootje volgepropt met Indiërs halen we op het nippertje de overkant van de rivier zonder te zinken.

De uitleg in het Breeding Center is erg eerlijk. Zoals eigenlijk al door dierenorganisaties beweert wordt, is het inderdaad zo dat kleine olifantjes na een tijdje bij hun moeder worden weggehaald en apart worden gezet zonder eten en drinken. Na deze vorm van martelen wordt het olifantje uiteindelijk mak (je kunt ook zeggen ‘hun wil wordt gebroken’), waardoor de beestjes trainbaar worden. Daarna leren ze alle commando’s en kunnen ze ingezet worden voor allerlei klusjes. Best zielig dus.

Toch is er zoals bij elk verhaal een andere kant. Dat is in dit geval dat de olifanten worden ingezet om bij rampen mensen en andere dieren te redden en bijvoorbeeld in de landbouw meehelpen met werk dat anders onmogelijk zou zijn. De mensen hebben geen andere middelen om die dingen goed te doen. Dat neemt echter nog steeds niet weg dat ze ook massaal ingezet worden voor toerisme en dat is toch echt niet ‘nodig’. Er zijn veruit meer olifanten in Chitwan die in gevangenschap leven dan wilde olifanten. En dat is wel wat overdreven, lijkt ons. Sommige olifanten bij het EBC stonden autistische bewegingen te maken terwijl ze aan een paal vaststonden. We werden er wat naar van. Het wilde zwijn dat er ronddartelde was leuker om te zien.

Daarna al fietsend een file van tien enorme olifanten inhalen, om vervolgens zelf ingehaald te worden door een galopperend slurfbeest was ook erg indrukwekkend.


Een lekker kontje

Die avond lekker rustig bij de lodge zitten. Dachten we. Plotseling kwam het personeel van de lodge gehaast naar ons toe. "Meekomen, nu!" Meteen tegenover het hek van het hotel meter of 5 afstand) was zichtbaar dat er iets niet helemaal pluis was. De betonnen paal en het prikkeldraad dat daar ooit aan vastzat was platgewalst. Ook iets verderop verraadde een hek met minder dimensies dan daarvoor de recente aanwezigheid van een zwaarlijvig gevaarte. Dan wijst een medewerker ons op de aanwezigheid van een enorme derrière. En jawel, daar loopt hij waggelend over de weg: de enorme neushoorn die we eerder al in de bosjes zagen ronken. De lodge-medewerkers wenken ons dichterbij. We volgen enigszins terughoudend. De neushoorn blijkt afgeslagen en staat lekker te grazen in een zijstraatje. Met behulp van een scooter wordt het achterwerk goed verlicht en na een tijdje ademloos staren naar een van de grootste konten die we ooit hebben gezien, gaat iedereen weer richting lodge. Het beest terugsturen naar de wildernis is immers een wat pittig en gevaarlijk klusje. Hij moet zelf maar weer de weg vinden. Wat een dag!


Safari

Ja.. en dan moet de safari nog beginnen! Vroeg in de ochtend worden we opgehaald door onze gidsen, die vertellen al wel een paar keer aangevallen te zijn door een lippenbeer en een neushoorn. De mistige tocht over de rivier brengt de sfeer er goed in.

Na een goede uitleg over wat te doen om te overleven bij de ontmoeting van welk soort gevaarlijk beest trekken we de jungle van het park in. De spanning is groot als je weet dat je elk moment van alles tegen het lijf kunt lopen dat je op de meest gruwelijke manieren kan doden. Zo gaat een mannetjeslippenbeer altijd eerst voor je ogen en een vrouwtjeslippenbeer voor je genitaliën, vertelt onze gids met een brede grijns. We zien al snel een wild zwijn en niet veel later een hele kolonie apen hoog in de boom. Geweldig om te zien en vooral grappig dat ze ons ook in de gaten houden. Ongelooflijk hoe behendig deze dieren aan takken zwieren.

Iets later ontmoeten we een kudde Muntjacs. Het geluid van brekende takken klinkt terwijl ze elke keer weer een stukje voor ons wegrennen en dan weer stokstijf stilstaan en ons aangapen. Dan zien we een Maribu, een hoornvogel en prachtige paradijsvogels, voordat we stilstaan bij een aantal hopen stront. De poep is vers en het is van een Bengaalse Tijger. Ook de uitwerpselen van de Lippenbeer dampen nog na. Even later zijn we een tijger op het spoor, want ook deze afdrukken zijn nog vrij vers. Maar het olifantengras is hoog in dit seizoen en we spotten het koninklijke beest niet.

Later komen we bij een modderpoel aan, waarbij onze gids teleurgesteld stilstaat. De neushoorn die er nog geen kwartier geleden is geweest is gevlogen. Maar dan horen we opeens een brommend geluid verderop uit de bosjes komen. We gaan erachteraan. Gelukkig zijn we er al een tegengekomen, want we zien hem uiteindelijk niet, hoewel we precies weten waar hij is. Knap dat zulke enorme beesten zo goed zijn in verstoppertje spelen.


Kathmandu

De dag erna gaan we terug naar Kathmandu. Een ontzettend aftanse bus, die niet geheel verrassend pech krijgt onderweg, maar wel met WiFi! Dat hebben we in Nederland niet eens volgens mij. 'S avonds een shishabar gevonden met goede livemuziek en een uitbundig transdansende hippie. Ze nodigde iedereen uit op de dansvloer, waardoor uiteindelijk de hele tent op z'n kop stond. Dus bruut gedanst op Nepalese deuntjes tot in de late uurtjes. Hoewel dat voor Nepal maar tot maximaal een uur of half 1 is, gezien de wetgeving.

De volgende dag is het tijd voor serieuzere zaken: op naar Pashupaninath. Dat is een heilige plek voor vooral hindoes, maar ook boeddhisten. Toen we aankwamen stond er meteen iemand klaar om ons mee te nemen. Hij nam ons meteen mee naar.. een brandend lijk. Er worden namelijk mensen gecremeerd bij deze tempel. Bizar om uit het niets ineens bij een crematie aanwezig te zijn. Aan de overkant zien we toeristen massaal foto's nemen. Daar horen wij ook thuis. De 'gids' verzekert ons dat het helemaal oke is om alles vast te leggen. We maken duidelijk dat we geen gids willen, maar de man wordt alsnog quasi-boos als we hem naar zijn smaak te weinig geld geven voor de paar zinnen die hij opgedreund heeft. Ik maak duidelijk dat ik niet wil stimuleren dat hij zonder het te vragen voor gidsje speelt en dat ik het respectloos vindt. Hij druipt af.

De familie van de volgende overledene zit huilend en krijsend bij het lijk. De zoon steekt zijn vader bij de mond aan. Omdat met die lichaamsopening slechte dingen gezegd worden tijdens het leven. Vuur zuivert. De toeristen schieten hun plaatjes met enorme telelenzen en statieven. Twee totaal tegenovergestelde werelden komen op een vreemde manier samen hier bij Pashupatinath. Ondertussen jaagt een aantal apen toeristen op stang. 'Gerechtigheid', gaat er even door mijn hoofd. Tot ik me bedenk dat wij ook deel van die groep zijn..

Nog een ding willen we zien in Kathmandu: Durbar Square. De tempels zijn prachtig met alle betekenissen en houtsnijwerken. Maar dat hebben we al snel een beetje gezien. Maar in een van de tempels woont Kumari: een levende godin. Een uitverkoren meisje dat wordt opgesloten in de tempel. Ze mag er nooit weg. Elke dag komt ze zwijgzaam even op het balkon om zichzelf te tonen. Na een minuut of twee verdwijnt ze weer. De toeristen klappen. Zo zal ze haar dagen slijten tot ze ongesteld wordt. Dan wordt het volgende kind weer verkozen tot godin.

De volgende dag vertrekken we naar het vliegveld en wuiven we dit land, dat erg ver weg ligt van de westerse beschaving die wij kennen, vaarwel. Of eigenlijk tot snel! In januari zitten we er weer een weekje voor dat we naar huis gaan op 15 januari.