Betoverde champignons in een andere dimensie

Een week geleden kwamen we aan in Kathmandu. Na de zon prachtig op te hebben zien komen boven de bergen van Nepal vanuit het vliegtuig, wachtte ons een aardige cultuurshock op een positieve manier. Het busje dat ons naar het hotel bracht reed aardig door over de stoffige en erg hobbelige wegen. Toen ik de eerste aap zag kwam het al behoorlijk binnen dat we in een totaal andere wereld of dimensie aangekomen waren.

Maar er waren natuurlijk ook andere dingen die daarop duidden. Enorm veel zwerfhonden, de kleurige kleding van met name de vrouwen, de vele verschillende soorten huizen en andere bebouwing, de gigantische kluwen van elektriciteitskabels die overal aan palen hangen en vooral ook het verkeer. Er wordt constant getoeterd. Niet om andere weggebruikers op te jagen, maar meestal alleen om te waarschuwen dat ze er zijn of een hoek om komen. Lawaaierig, maar wel slim en veilig, voor zover dat kan.

In de backpackerswijk Thamel aangekomen, waar ons hotel was, leek de drukte nog mee te vallen. Maar ja, het was dan ook zo’n 7 uur ’ s ochtends. We werden door een aantal mensen aangesproken. Een verbrande man bleef een tijdje bedelen om geld. Negeren leer je snel als je een beetje normaal wilt rondlopen. Anderen vroegen of we een taxi nodig hadden, of misschien wat wiet of magische paddestoelen. We willen natuurlijk de plaatselijke gerechten proberen, maar toch zeker deze betoverende wereld niet nog vervreemdender beleven dan hij al is!

Rondlopen in Thamel is hectisch. Het werd steeds drukker en auto’s en scooters rijden al toeterend vlak langs je benen. We liepen naar Durbar Square door het doolhof van straatjes met tempeltjes en oneindig veel kraampjes. Gelukkig wisten we al dat we meteen in het meest hectische deel van Nepal beland waren en dat het er later heel anders aan toe zou gaan. We konden er dus zeker van genieten en accepteerden de nieuwe wereld zoals hij was. Een jetlag hadden we niet echt door de nachtvlucht. Aan het einde van de middag zaten we op een dakterras met uitzicht op Durbar Square met zijn tempels/stupa’s aan een welverdiend goudgeel Everest-biertje. Overal vliegers en roofvogels boven de drukke stad. Weer een mooi realisatiemomentje.

De dag erna besloten we naar de Bouddhanath Stupa te gaan. Een enorm belangrijke tempel voor de Boeddhisten. Enigszins vergelijkbaar met Mekka voor Moslims. Vele bedevaartsgangers lopen langs de buitenkant van de Stupa om de honderden gebedsmolens een zwengel te geven, om dan de tempel verder te beklimmen om een boterlichtje aan te steken, dat dient om de duistere zijde van onwetendheid te verdrijven in jezelf. Dat voorbeeld volgden wij. Je voelt aan de sfeer dat dit een erg belangrijke, religieuze plek is voor de boeddhisten.

Na ook nog een uitgebreid gezegend armbandje van een plaatselijke monnik te hebben gekregen, was het tijd voor de zonsondergang. Vanaf een dakterras alle bedevaartsgangers aanschouwen die rond de stupa lopen, de boterlampjes aangestoken zien worden en een paar speelse brutale apen te zien klootviolen in combinatie met het schemeren was denk ik magischer dan een betoverde champignon ons zou kunnen laten voelen.

In Thamel is het goed toeven als toerist. Goed gegeten bij OR2K. Een met blacklight verlichte backpackersontmoetingsplek waar je met kussentjes op de grond zit. Israelisch.. maar ach, de curries komen nog wel.

In de Tom & Jerry’s pub kwamen we vervolgens een groep Nederlanders en Belgen tegen. Die bleken een Shoestring-reisgezelschap te vormen. Shoestring is de organisatie die het strandfeest organiseerde, waarbij ik het business class-ticket naar Kathmandu won. Op zo’n groepsreis was ik misschien gegaan wanneer ik niet met Marit was gaan reizen. Al dansend in gesprek geraakt met ze. Ze maakten er een goed feestje van in de pub. De eerste uitgaansavond was een feit. Leuke groep en goede tips gekregen voor Pokhara en de trek die we gaan doen. En natuurlijk veel gekeuveld over hun belevenissen en die van ons. Leuk om ook weer even met westerse mensen te praten die zich ook opeens ondergedompeld weten in de wereld die Nepal heet.

In Thamel ook nog massages genomen. De eerste was wat shabby. Giechelende meisjes die ons wat amateuristisch masseerden en ondertussen doodleuk de telefoon opnamen. Dus maar even opgezocht wat een goede massageplek was. Marit skipte die massage, omdat ze inmiddels verkouden was geworden. Deze Ayeurvedische massage was briljant. Erg netjes allemaal. Geen erogene zones beroerd, maar verder overal gemasseerd waar dat ook maar kan. Van kleine teen tot knie en van navel tot wenkbrauw. Op mijn rug schoof de tengere Nepalese de knopen bij elkaar tot ik aan beide kanten enorme knobbels op mijn rug voelde. Die veegde ze vervolgens ook netjes plat.

Daarna was het tijd om Thamel en Kathmandu langzamerhand vaarwel te zeggen. En daar waren we ook wel aan toe. De hectiek mocht wel plaatsmaken voor een rustiger oord zoals Pokhara. We hadden tenminste gehoord dat het veel chiller zou zijn. Een oord dat ontdekt is door de hippies in hun piekjaren en waar het toerisme eigenlijk vrij recent pas weer opgekomen is rond 2008, na de Maoïstische revolutie waardoor de toeristen even massaal wegbleven. De busrit zou een helse zijn, hadden we gehoord. Veel ongelukken op die weg en langs steile kliffen met de toeristenbus. Hoe dat ging horen jullie snel via de pennenstreken van Marit.

Op het moment van posten zijn we al aan het begin van de Annapurna-hike. En.. hebben we ons net verslapen op de eerste dag ;) We hoorden net dat er 21 mensen zijn omgekomen door noodweer in de Himalaya, maar het weer wordt prima de komende tijd, dus met ons komt het helemaal goed.