Pokhara raast als cycloon Hudhud voorbij...
Blijf op de hoogte en volg Chris
17 Oktober 2014 | Nepal, Pokhara
Alhoewel Thamel bruist van de energie, stond ik te springen om te vertrekken naar Pokhara. Ik kampte ondertussen met een fikse verkoudheid met alles erop en eraan (misschien wel door alle lieve, maar snotterige afscheidszoentjes van mijn nichtje Anouk op Schiphol). Ik overwoog zelfs even een mondkapje die veel Nepali in het stoffige Thamel dragen. Je kan je dus wel voorstellen dat ik snakte naar de frisse berglucht!
Maar, uhum, de busreis naar Pokhara werd in de Lonely Planet omschreven als 'a bus trip from hell'. Met een ietwat zenuwachtig lachje, stapte ik de bus in. We waren voorbereid op het ergste, maar tot onze opluchting bleek het een heerlijke rit! Suf van de verkoudheid en een reispilletje keek ik acht uur lang mijn ogen uit en onderweg snoepten we van lokale lekkernijen. Mmmm! Al zijn de sausjes soms wel erg heet, hè Chris ;)
Aangekomen in Pokhara voelden we ons onmiddellijk thuis in dit hippiestadje. En nee, niet door de mariihunana die in overvloed aanwezig is! Pokhora is omringd door prachtige natuur en gezellige straatjes. Wat een fijne plek om even op te laden! En toen kwam al snel het besef dat dit ons leven de komende maanden gaat zijn. Reizen van plek naar plek om nieuwe indrukken op te doen. En wat pas je je eigenlijk snel aan en heb je weinig nodig om je ergens thuis te voelen.
Overdag genoten we van goede curry en lieten we ons over het Phewa meer roeien. Een adembenemend gezicht. De kleurrijke bootjes staken af tegen het ondergaande zonnetje. In het meer bezochten we een eilandje met een tempel van de godin Varahi. Plots vielen ons de besneeuwde bergtoppen op. 'Huh, dat is een gekke wolk...', aldus een serieuze Chris. Whaha! Ondertussen cirkelden tientallen paragliders in de lucht. Zouden we dit ook aandurven? Wie weet :)
Het 'laid-back' sfeertje van Pokhara komt goed tot uiting in het nachtleven. 7 dagen per week galmt uit de kroegen live-muziek, covers uit de jaren zeventig, tachtig en negentig. Help, Stairway to Heaven zit nog steeds in mijn hoofd! De bar Busy Bee was verreweg onze favoriet (op de masturberende vrouwen op het toilet na, maar ja, ook wel weer onvergetelijk). In Busy Bee volgden heerlijke avonden vol bijzondere gesprekken terwijl we genoten van een waterpijp ('is dit nou mint of aardbei?') en biertjes dronken met andere backpackers. De gesprekken met Terez uit Zweden bleven me het meest bij. Een nuchtere aanpakker die alleen reist en haar yogacertificaat in Pokhara behaalde (congrats!). De kroegen sluiten overigens rond een uurtje of elf/twaalf. In een aangeschoten bui is het dan lastig om jezelf op straat te beheersen om de koetjes niet te knuffelen. Tja, ik kon het niet laten...
Het mooie weer was over toen cycloon Hudhud Nepal vanuit India bereikte. Een volledige verrassing voor ons. Gelukkig was het een afgezwakte vorm en hadden we alleen te maken met regen. Veel regen, heel veel, non-stop. En dat terwijl we net mountainbikes hadden gehuurd om de omgeving te verkennen. Maar dat mocht de pret niet drukken. We reden naar Davi's Falls. Het infobordje vertelde ons dat de waterval vernoemd naar mevrouw Davi die in 1961 al badderend in de Phewa Lake werd meegesleurd en verdronk. Oh, en ze trok haar man ook nog eens mee. Daarna beproefde ik in de wishing pool mijn geluk door een muntje te gooien die precies op een richeltje terecht moest komen. En jawel hoor, in één keer raak. Nu maar hopen dat mijn wens in vervulling gaat! Tegenover de waterval lag een grot en we daalden in het donker af ('huh, staat hier nou een fotohokje?!'). Op het laagste punt gunde een streepje licht ons een blik op het einde van de waterval.
Om ons voor te bereiden op de trek, namen we op onze laatste avond in Pokhara een massage bij Seeing Hands. Ik had al eerder ervaring met een blinde masseur en wilde heel graag eens wat langer gemasseerd worden door iemand die het van andere zintuigen dan zijn ogen moet hebben. Naast me werd Chris stevig onder handen genomen en ik grinnikte om zijn pijnlijke kreunen. Maar ook ik moest eraan geloven. Toch was het heerlijk om alle stress uit je lichaam te voelen vloeien. Maar damn, wat zat/zit mijn rug vast. Dit gaan we zeker vaker doen! Wederom kon ik mijn lach niet onderdrukken toen Chris enthousiast bij het afscheid tegen de blinde masseurs 'See you soon!' uitriep. Ik begin al op de goedlachse Nepali te lijken.
Nu Hudhud voorbij is, is het tijd voor onze Annapurnatrek! Hoe, wat en waar lees je later :)
Veel liefs van Marit, en Chris natuurlijk!
Maar, uhum, de busreis naar Pokhara werd in de Lonely Planet omschreven als 'a bus trip from hell'. Met een ietwat zenuwachtig lachje, stapte ik de bus in. We waren voorbereid op het ergste, maar tot onze opluchting bleek het een heerlijke rit! Suf van de verkoudheid en een reispilletje keek ik acht uur lang mijn ogen uit en onderweg snoepten we van lokale lekkernijen. Mmmm! Al zijn de sausjes soms wel erg heet, hè Chris ;)
Aangekomen in Pokhara voelden we ons onmiddellijk thuis in dit hippiestadje. En nee, niet door de mariihunana die in overvloed aanwezig is! Pokhora is omringd door prachtige natuur en gezellige straatjes. Wat een fijne plek om even op te laden! En toen kwam al snel het besef dat dit ons leven de komende maanden gaat zijn. Reizen van plek naar plek om nieuwe indrukken op te doen. En wat pas je je eigenlijk snel aan en heb je weinig nodig om je ergens thuis te voelen.
Overdag genoten we van goede curry en lieten we ons over het Phewa meer roeien. Een adembenemend gezicht. De kleurrijke bootjes staken af tegen het ondergaande zonnetje. In het meer bezochten we een eilandje met een tempel van de godin Varahi. Plots vielen ons de besneeuwde bergtoppen op. 'Huh, dat is een gekke wolk...', aldus een serieuze Chris. Whaha! Ondertussen cirkelden tientallen paragliders in de lucht. Zouden we dit ook aandurven? Wie weet :)
Het 'laid-back' sfeertje van Pokhara komt goed tot uiting in het nachtleven. 7 dagen per week galmt uit de kroegen live-muziek, covers uit de jaren zeventig, tachtig en negentig. Help, Stairway to Heaven zit nog steeds in mijn hoofd! De bar Busy Bee was verreweg onze favoriet (op de masturberende vrouwen op het toilet na, maar ja, ook wel weer onvergetelijk). In Busy Bee volgden heerlijke avonden vol bijzondere gesprekken terwijl we genoten van een waterpijp ('is dit nou mint of aardbei?') en biertjes dronken met andere backpackers. De gesprekken met Terez uit Zweden bleven me het meest bij. Een nuchtere aanpakker die alleen reist en haar yogacertificaat in Pokhara behaalde (congrats!). De kroegen sluiten overigens rond een uurtje of elf/twaalf. In een aangeschoten bui is het dan lastig om jezelf op straat te beheersen om de koetjes niet te knuffelen. Tja, ik kon het niet laten...
Het mooie weer was over toen cycloon Hudhud Nepal vanuit India bereikte. Een volledige verrassing voor ons. Gelukkig was het een afgezwakte vorm en hadden we alleen te maken met regen. Veel regen, heel veel, non-stop. En dat terwijl we net mountainbikes hadden gehuurd om de omgeving te verkennen. Maar dat mocht de pret niet drukken. We reden naar Davi's Falls. Het infobordje vertelde ons dat de waterval vernoemd naar mevrouw Davi die in 1961 al badderend in de Phewa Lake werd meegesleurd en verdronk. Oh, en ze trok haar man ook nog eens mee. Daarna beproefde ik in de wishing pool mijn geluk door een muntje te gooien die precies op een richeltje terecht moest komen. En jawel hoor, in één keer raak. Nu maar hopen dat mijn wens in vervulling gaat! Tegenover de waterval lag een grot en we daalden in het donker af ('huh, staat hier nou een fotohokje?!'). Op het laagste punt gunde een streepje licht ons een blik op het einde van de waterval.
Om ons voor te bereiden op de trek, namen we op onze laatste avond in Pokhara een massage bij Seeing Hands. Ik had al eerder ervaring met een blinde masseur en wilde heel graag eens wat langer gemasseerd worden door iemand die het van andere zintuigen dan zijn ogen moet hebben. Naast me werd Chris stevig onder handen genomen en ik grinnikte om zijn pijnlijke kreunen. Maar ook ik moest eraan geloven. Toch was het heerlijk om alle stress uit je lichaam te voelen vloeien. Maar damn, wat zat/zit mijn rug vast. Dit gaan we zeker vaker doen! Wederom kon ik mijn lach niet onderdrukken toen Chris enthousiast bij het afscheid tegen de blinde masseurs 'See you soon!' uitriep. Ik begin al op de goedlachse Nepali te lijken.
Nu Hudhud voorbij is, is het tijd voor onze Annapurnatrek! Hoe, wat en waar lees je later :)
Veel liefs van Marit, en Chris natuurlijk!
-
17 Oktober 2014 - 14:49
Daan:
Chris, in Thailand moet je eens om een oil-massage vragen... :p -
17 Oktober 2014 - 14:49
Daan:
Chris, in Thailand moet je eens om een oil-massage vragen... :p -
18 Oktober 2014 - 20:48
Annet Helweg:
leuk het verhaal van jullie avontuur zo te lezen. Geniet er lekker van -
18 Oktober 2014 - 20:48
Annet Helweg:
leuk het verhaal van jullie avontuur zo te lezen. Geniet er lekker van -
19 Oktober 2014 - 01:27
Lina:
Fijn om jullie reisverslag te lezen,wij reizen zo een beetje met jullie mee .
een mooie natuur beleving,liefs dag -
20 Oktober 2014 - 05:39
Chris:
Ah de fameuze oliemassage! Denk toch dat we eerst voor een knoertharde Thaise of trekkers-massage gaan na onze tocht door de Himalaya ;) En we genieten zeker!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
